تمام این‌ها یعنی سعید روستایی یک استعداد واقعی بود که از قضا از دل مناسبات رسمی سینمای ایران مطرح شد و ترکیب تجربه زیستن، استعداد، تسلط بر قابلیت بیانی سینما و همکاری با تیم مجرب، موفقیت بزرگی را برای او رقم زد. در ادامه مسیر فیلم‌سازی روستایی نیز، «متری شیش و نیم» با تکرار تمام آن موفقیت‌ها، اثبات کرد که «ابد و یک روز» صرفاً یک تصادف یا اتفاق استثنایی نبوده و روستایی واقعاً کارش را بلد است. دو فیلم ابتدای کارنامه روستایی جریان‌ساز نیز بودند و باعث شیفت فیلم‌های اجتماعی ایرانی از درام‌های طبقه متوسطی متأثر از فرهادی به ملودرام‌های فقرمحور متأثر از روستایی شدند.

«برادران لیلا» اما، به‌عنوان سومین فیلم روستایی، قدم به مسیری گذاشت که برای کارنامه او سودمند نیست و نخواهد بود. مشکل «برادران لیلا» این بود که از خارج از سالن سینما نان می‌خورد و جنبه رسانه‌ای و حواشی آن پررنگ‌تر از خود فیلم بود. این موضوع اگر خارج از اراده سازندگان باشد، طبیعتاً اشکالی ندارد اما به نظر می‌رسید که روستایی خودش علاقه‌مند بود که چنین حاشیه‌ای برایش مطرح شود.

حضور روستایی با چهارمین فیلمش – «زن و بچه»- در جشنواره کن اما، نشان‌دهنده این بود که انگار روستایی دوست دارد همچنان مسیر «برادران لیلا» را ادامه دهد. اتفاقی که درباره «زن و بچه» در جشنواره کن افتاد اما چه بود؟ روستایی با هجمه روبه‌رو شد که چرا با مجوز رسمی فیلم ساختی و یا چرا بازیگران زن فیلم همان اندک ملاحظات فعالیت در داخل ایران را رعایت کرده‌اند و روستایی هر چه قدر هم که تلاش کرد با حرف‌درمانی، تندرو‌های آن‌ورآبی را آرام کند، فایده‌ای نداشت و مغضوب شد.

موقعیت روستایی امروز، شبیه به یک اکتیویست سیاسی خجالتی است. از طرفی به‌خاطر ملاحظاتی که برای فعالیت حرفه‌ای داخل ایران دارد، نمی‌خواهد از خطوط قرمز عبور کند و در عین حال دوست دارد فیگور و ژست فیلمساز معترض نیز داشته باشد. این موضوع اما به ضرر اوست، زیرا هم برای فعالیت حرفه‌ای او دردسر نسبی دارد و کیفیت فیلم‌هایش را هم کمتر می‌کند و هم آن طرفی‌ها و جریانات معترض و عصبانی را راضی نخواهد کرد و بنابراین آرزوی من این است که کاش روستایی به همان دوران «ابد و یک روز» و «متری شیش و نیم» بازگردد.