انتظار خانواده عماد و مادر، برای بازگشت شهید مفقود الاثر شان «عزت» در هشت سال دفاع مقدس و باور مادر به زنده بودن شهید شان، و در عین حال تمایل عماد به ساخت برجی در قطعه زمینی از خرمشهر و مقاومت گروه تفحص پیکر شهدای گمنام که پایان داستان غافلگیری دارد. تقابل دو دیدگاه که یکی تمایل به ساخت و ساز و تغییر چهره شهر خرمشهر دارد و دیگری معتقد به حفظ نشانه های زخم جنگ دشمن بر روح و جسم خونین شهر دارد. کاراکتر های راشدی،  امینی، امیری، مادر و عماد هر کدام شخصیت هایی را نمایندگی می کنند.

با وجودی که موضوع نمایش از برخی جهات تازه و نو نیست اما سعی شده خلاق و جذاب و تازه جلوه می نماید و شرایط خاص تاریخی سال های جنگ و روح تعاون یک ملت را، این که در پرتو روزگار جبهه و جنگ، فرهنگ اخلاقی اجتماعی حاکم بود و چه شد امروز همه چیز را فراموش کردیم؟ و همین طور تا اندازه ای از مسائلی که خانواده معزز ایثارگران با آن در جامعه امروز روبرو هستند، حفط جایگاه شهدا در کشور، به مخاطب یادآوری نماید. اگر چه در حوزه دفاع مقدس و نسبت تاریخی آن و هم چنین تبعات جنگ، موضوعات جدیدی وجود دارد که در ادبیات نمایشی و تئاتر حوزه دفاع مقدس جای پرداخت دارد. طراحی صحنه ساده و در عین حال ابتکاری که سعی دارد به شکل اجرایی نمایش کمک کند، بازی های ساده و روان و دور از کلیشه های رایج آثار نمایشی حوزه دفاع مقدس، فاصله گذاری در اجرا، تمرین کارگاهی، میزانسن هایی با فاصله گذاری کرونایی، موسیقی زنده استاندارد با فضای متعارف کار، برانگیختن همدلی تماشاگر، فرم اجرایی مینیمال، از ویژگی هایی است که در این نمایش مشاهده نمودم.

به تک تک اعضای گروه خسته نباشید دارم.

مریم : می دونی که چقدر دوست دارم… من که به جز تو کسی رو ندارم.

عماد: ای کاش منو به خاطر خودم دوست داشتی، نه از روی بی کسی.

پیرزن : اگر اون زمانی که پسرم میخواست بره جلوش رو گرفته بودم، لازم نبود الان برای نیم ساعت بیشتر موندن تو این طوری التماست کنم.