به گزارش سینمایی نیوز و به نقل از روابط عمومی انجمن سینمای جوانان ایران به نقل از صبا، پویا نبی نویسنده و کارگردان در گفتگو با خبرنگار سینمایی خبرگزاری صبا درباره کارهای اخیر خود گفت: تقریبا از اردیبهشت ماه امسال مشغول پیدا کردن سرمایه‌گذار برای اولین فیلم بلند داستانی خود هستم.
وی ادامه داد: متاسفانه در حال حاضر وضعیت اکران فیلم‌ها از بد هم بدتر است و بیشتر فیلم‌های در حال اکران، حتی آن‌ها که بازیگران چهره و کارگردان‌های سرشناس و حتی تبلیغات و دفاتر پخش خیلی خوب داشتند و معتقد بودند که گیشه خوبی خواهند داشت، با شکست مواجه شدند به همین دلیل طبیعی است که سرمایه‌گذار بخش خصوصی نسبت به ورود به سینمای ایران ترسیده باشد و محتاط‌تر عمل کند. مثلا تعدادی از سرمایه‌گذاران که با آن‌ها صحبت کرده بودم و برای انجام پروژه تمایل داشتند، در حال حاضر حتی قبل از خواندن فیلمنامه از انجام و ورود به چنین کاری سر باز می‌زنند.
کارگردان «درد خفیف» با اشاره به تورم افسارگسیخته بیان کرد: البته سرمایه‌گذار هم تا حدی حق دارد و تورمی که وجود دارد، روی فیلمسازی هم تاثیر داشته است. شما توجه داشته باشید که مثلا یک فیلم که در ۴۰-۵۰ روز فیلمبرداری شود و ۲ بازیگر شناخته شده هم داشته باشد، حداقل ۸ میلیارد هزینه دارد این در حالی است که باوجود فروش خوب هم سرمایه‌گذار از سهم یک سومی برخوردار است و به این ترتیب می توان به آن ها برای ترسیدن و محتاط بودن حق داد.
نبی درباره داستان فیلم خود و این مطلب که با پیدا شدن سرمایه‌گذار ترجیح می دهد در شرایط بهتری از سینما فیلم خود را بسازد یا در همین حال و اوضاع فیلم خود را خواهد ساخت، توضیح داد: قصه این فیلم را خودم نوشته ام و در مقایسه با اکثر فیلم هایی که در حال حاضر تولید می شود، فیلم جمع و جوری خواهد بود. درباره زمان شروع کار هم باید بگویم که طبیعتا بعد از پیدا کردن سرمایه‌گذار، ترجیح من است که همانند بسیاری از دوستان فیلمسازم، فیلم خودم را بسازم. من حدود ۱۵ سال است که در سینما و داخل بخش های مختلف آن فعالیت کرده ام و دوست دارم فیلم اول بلندی که می سازم، فیلمی معقول و کم خطر باشد و علاقه و خواست خودم این است که هرچه زودتر آن را بسازم اما قطعا نظر تهیه کننده و سرمایه‌گذار هم مهم است.
کارگردان «خوابگردها» افزود: البته باتوجه به اطلاعاتی که از جریان تولید چند فیلم دارم، می‌دانم که تهیه کننده‌های آن آثار، تولید خود را عقب انداخته اند تا شرایط کمی مساعدتر شود.
فیلم کوتاه صرفا زینت‌المجالس است
این نویسنده و کارگردان درباره شرایط فعلی فیلم کوتاه بیان کرد: همیشه تلاش کرده ام منصف باشم و باتوجه به تجربه، سواد و دانش خودم قضاوت کنم. من به شخصه از سال ۸۷ جشنواره فیلم کوتاه تهران را رصد کرده ام. در ابتدا به عنوان یک بیننده و بعدها به عنوان فیلمساز و حتی به عنوان عضوی از خود جشنواره در کنار این رویداد بوده ام. فیلم کوتاه نسبت به دهه ۸۰ عام‌تر شده است؛ به این معنی که الان می بینیم که بسیاری از بازیگران سرشناس، تکنسین های حرفه ای پشت دوربین و تهیه کنندگان معروف در فیلم کوتاه حضور پیدا می کنند و خبرگزاری ها هم پوشش بسیار خوبی می دهند. تا جایی که اطلاع دارم این شرایط در دهه های گذشته وجود نداشت.
وی ادامه داد: در کنار مواردی که اشاره کردم، بخش منفی هم وجود دارد و آن این است که متاسفانه فیلم کوتاه برای مدیران فارغ از جناح سیاسی و نظری صرفا زینت المجالس است. شما توجه کنید که نزدیک به ۸ سال سیمرغ فیلم کوتاه نبود و در نهایت با فشارهای صنف به آیین نامه جشنواره فیلم فجر برگشت. تقریبا همه ما در جاهای مختلف این کم محلی به فیلم کوتاه را دیده ایم.
به دلیل عشق و علاقه‌مان کار می‌کنیم و بدهکار می‌شویم
کارگردان «سایلنت» با اشاره به فاصله گرفتن از دنیای فیلم کوتاه گفت: در سال های اخیر بحث سرمایه در فیلم کوتاه هم بسیار جدی شده است و خود من نیز از فیلم کوتاه فاصله گرفته ام. این بحث سرمایه گذاری در چنین شرایط تورمی باعث شده است تا یک فیلم کوتاه استاندارد کمتر از ۱۵۰ میلیون تومان ساخته نمی شود. انجمن سینمای جوانان ایران هم در حالت خوب بین ۶۰ تا ۷۰ میلیون و آن هم در چهار قسط کمک می کند که باتوجه به اولویت هایی که برای خود تعریف کرده است درنهایت خیلی ها از این فضای حمایتی هم بیرون می مانند. وقتی بازخوردهای مدیریت های مختلف را می بینید و هیچ آورده مالی هم برایتان ندارد واقعا شرایط سخت تر هم می شود اما ما باز به دلیل عشق و علاقه‌مان کار می کنیم و بدهکار می شویم. باور کنید دوستان زیادی را می شناسم که ماشین خود و یا حتی طلای همسر خود را فروخته اند تا توانستند فیلم خود را بسازند.
کارگردان «ماه عسل» ادامه داد: من اگر جای مدیران بودم، پروسه تولید چند فیلم بلند را متوقف می کردم و حمایت خاص و ویژه خود را معطوف انیمیشن، فیلم کوتاه و مستند می کردم. البته که در هیچ کجای دنیا خیلی راغب نیستند تا روی چنین حوزه هایی حمایت خود را معطوف کنند. اگر یادتان باشد سال گذشته فارابی فیلم هایی که از آن ها حمایت کرده است با ذکر مبلغ حمایتی نام برد و اعداد اعلام شده چیزی بین ۲ تا ۱۲ میلیارد بودند که کمترین آن ها یک یا دو میلیارد بود. با همین کمترین یعنی ۲ میلیارد می توانستیم ۲۰ فیلم کوتاه خیلی خوب بسازیم که قطعا بازخوردهای خوبی هم داشتند و پرچم کشور را هم بالا می بردند و افتخارآفرینی می کردند. واقعا خیلی ناراحت هستم که فیلمسازانی را می بینم که در صف تراپی و روانشناسی هستند و بعضی از آن ها ۲ سال است که در حال دویدن هستند تا در نهایت بتوانند فیلم ۱۵ دقیقه ای خود را بسازند و الان دچار افسردگی شده اند.
پویا نبی در پایان گفت: واقعا از ما که گذشت. بسیاری از فیلمسازانی که استعداد داشتند و حتی فیلم خوب هم ساخته اند، رسما ناپدید شدند. این وضع موجود باعث می شود که فیلمسازان کوتاه بعد از همان فیلم اول خود سریع به سمت فیلم بلند داستانی بروند و این اتفاق خیلی خوب نیست.
