متن “ابر شلوارپوش” ساختاری خواب واره یا رؤیا محور دارد. نویسنده، کارگردان و بازیگر که هر ۳ یک نفر هستند، یک خواب و رویای یک هفته تکرار و دیده شده و بار آخر، بسیار واضح و با جزئیات در واقعیت، را دراماتیزه نموده است. در واقع، فرآیندی از وضع ناخودآگاه به عرصه خودآگاه آورده شده و سبک کار را شکل داده است. در خلاصه داستان نیز این طور نوشته‌شده‌است: “بازیگری در اتاقش برای جنازه‌ی معشوقه‌اش تئاتر اجرا می‌کند”.

اما این اتاق واقعی، که ما شکل خواب گونه و رؤیایی آن را بر صحنه می‌بینیم، اتاقی در آسایشگاه بیماران روانی و تیمارستان است که مرد جوان برای درمان در آن جا بستری‌ست. بنابراین نمی توانسته جنازه واقعی را با خود در آن جا نگهداری کند. پس بیماری او انگار این است که فکر می‌کند با یک جنازه که متعلق به معشوق او است زندگی می‌کند. به واقع، معشوق نمرده است بلکه ابژه عشق از دست رفته است و برای مرد جوان یا سوژه، تنها کالبدی به جا مانده است.

اساسا در تئاتر است که مرد جوان، مادر و عشق را از دست می دهد و در عین حال تنها تئاتر است که برای او باقی می ماند و روح و نفس او به تئاتر تبدیل شده و هم چنین با تئاتر می تواند در قالب کاراکتر های دیگری برود، از زندگی فاصله بگیرد و حتی در مونولوگی طولانی با استخوان های معشوق صحبت کند و در ذهن خود برای تماشاگرانی فرهیخته چون چخوف، بکت و کامو نمایش اجرا کند.

اشیاء حاضر در صحنه و دکور هم از تلویزیون برفکی و آینه شکسته تا اسکلت انسان و جمجمه تماشاگران که مخاطب تئاترند و همین طور میز نامرتب، هر کدام از نقصی برخوردارند که این حالتِ رویاگونه و روان پریش و شکست خورده سوژه را از عشق به مادر، معشوق و تئاتر نشان می دهند.

وضعیت های وجودی انسان معاصر هم چون رنج، عشق، مرگ، روایت پازل گونه و غیر خطی، سبک نوشتاری غریزی و منحصر به فرد، اجرایی با اتود های تمرین شده، نورپردازی، دکور، ریتم و میزانسن هایی در نسبت مناسب و متانسب با موضوع، ساختار نمایش را تشکیل می دهند.

آرزومند اجرا هایی موفق و با مخاطب برای این گروه نمایش.