به گزارش سینمایی نیوز و به نقل از ورزش سه، جام جهانی قطر می تواند بهترین جام جهانی تاریخ باشد؟ این سوال بیشتر از اینکه فوتبالی باشد، اخلاقی است. از لحاظ ورزشی دور گروهی جام جهانی قطر بهترین دور گروهی تاریخ جام های جهانی است. هیجان‌انگیزترین، برابرترین و شگفت‌انگیزترین بازی ها را شاهد بودیم. به خصوص در بازی های آخر گروهی، دوئل های مستقیم، تعیین کننده و دراماتیکی را تماشا کردیم.
در بسیاری از گروه ها تکلیف تیم های صعودکننده تا ثانیه پایانی هم مشخص نبود و در نهایت تیم های بزرگی از راهیابی به یک هشتم نهایی باز ماندند. از لحاظ ورزشی این احتمال وجود دارد که این جام جهانی بهترین جام جهانی باشد که تا زنده ایم تجربه خواهیم کرد. جام‌جهانی که یکی از روایتگران خود را از دست داده است؛ حمیدرضا صدر که بار اول در جام جهانی 1970 با جادوی فوتبال آشنا شد و از همان زمان آرزو کرده بود هرگز در میانه یک تورنمنت از دنیا نرود؛ آرزویی که پیش از اتمام آخرین کتابش (از قیطریه تا اورنج کانتی) به آن رسید و یکسال و چند ماه پیش از دنیا رفت.
صدر در جام قبلی حضوری پررنگ در ورزش سه و آنتن داشت، می‌نوشت و جلوی دوربین می‌آمد و در روزهای مهم جام جهانی هم مهمان شبکه سه و برنامه فردوسی‌پور بود. فوتبالدوستی که ارزش کلمه و روایت را به ما اثبات کرد و بدل به یکی از قابل‌اعتناترین کسانی شده بود که در تلویزیون درباره فوتبال صحبت می‌کنند.
جالب اینکه با پایان این دوره از رقابتهای جام جهانی هم فرمت برگزاری رقابتها به شکل سنتی فعلی (که از جام جهانی 1982 دچار تکوین شده و از 16 به 24 و سپس 32 تیم رسیده) نیز به خاک سپرده شده و با افزایش تعداد تیم‌ها و همچنین سه میزبان جام جهانی بعدی چیز غریبی خواهد بود.
پیش‌بینی بدبینانه این است که با تغییر نحوه جام جهانی(اگر کسی جلوی آن را نگیرد) و افزایش تیم ها از 32 به 48 تیم و برگزاری بازی ها در 16 گروه سه تیمی در سال 2026، جادو از جام جهانی گرفته خواهد شد. آن جادوی همیشگی و ملموس جام جهانی همچون قاصدکی در باد به یکباره محو خواهد شد.
این جام جهانی نشان داده است که عنصر قدرت در فوتبال همچنان در حال کاهش فواصل است و حتی معمولی‌ترین تیم‌ها نیز می‌توانند تیم‌های بزرگ را شکست دهند اما همچنین این یک تفکر منطقی است که اگر به تیم های بیشتری اجازه ورود به مسابقات را بدهیم و اگر در مسابقات مقدماتی سطح رقابت پایین باشد، کیفیت جام جهانی نیز پایین می آید.
مثل این می ماند که چهار سال بعد به یک منطقه تفریحی که در آن اوقات خوبی را سپری کرده بودید برگشته اید ولی حالا آنجا را بسیارشلوغ می بینید. تصور اینکه افزایش تعداد تیم ها باعث بالارفتن سطح رقابت می شود، ساده‌لوحانه است. جام جهانی باید یک تورنمنت با بیشترین سطح توقع و کیفیت باشد. مسابقات مقدماتی برای همین است. تیم های ضعیف باید غربال شوند و رقابت اصلی بین تیم های خوب و باکیفیت باشد.
در هر صورت، بعید است که تصمیم برای افزایش تعداد شرکت کنندگان دلایل فوتبالی داشته باشد. اگر به فدراسیون های بیشتری فرصت بازی در جام جهانی را بدهید، فدراسیون های بیشتری مدیون لطف شما خواهند بود. فدراسیون های بیشتری در انتخابات آینده به شما رای خواهند داد و اینگونه است که شکل برگزاری بهترین رقابت های باشگاهی و ملی تغییر می کند.
همه ما نوستالژی‌های خود را از جام جهانی داریم. نسل مارادونا(1986)، نسل اولین جام جهانی رنگی و پخش زنده در ایران (ایتالیا 90)، نسل زیباترین برزیل تاریخ (1982)، نسل رونالدو، زیدان و برگ‌کمپ (98)، نسل اولین جام پرشگفتی در آسیا (2002)، نسل ایتالیای کاناوارو (2006)، قهرمانی اسپانیا(2010) و بعد آلمان و آن برد خردکننده در نیمه‌نهایی (2014) و روسیه 2018 با سرود قهرمانی فرانسه و درخشش مودریچ …
آیا ممکن است جام جهانی قطر به عنوان بهترین جامی که به یاد داریم در خاطره ما بماند؟ ممکن است 20 سال دیگر مسابقات را مرور کنیم و بگوییم که هیچ تورنمنتی مانند جام جهانی قطر نیست و چقدر شگفت‌انگیز بود و چه خوب که “عمرمان در میانه آن به اتمام نرسید؟”
منطقی است که از همین حالا با نوستالژی به این جام جهانی نگاه کنیم و امیدوار باشیم سورپرایزهای بیشتری هم تا بازی فینال در راه باشند. چیزی که بتوانیم بعدها در جمع‌های دوستانه تعریفش کنیم وحتی از آن برای زندگی الهام بگیریم.
کاری که حمیدرضا صدر استاد آن بود.
روحش شاد و یادش گرامی. 🌹
