به گزارش سینمایی نیوز و به نقل از روابط عمومی مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی، فرانکلین روزولت رویش را از پرده نمایش برگرداند، به لورنتز که ردیف عقب‌تر نشسته بود نگاه کرد و گفت: «واقعاً فیلم شگفت‌آوریه، چه کمکی می‌تونم به شما در این رابطه بکنم؟» و این کاملاً برخلاف عکس العمل او در مورد فیلم قبلی لورنتز بود. نتیجه‌ی این جمله، ریاست پیر لورنتز بر یک سازمان جدید سینمایی برای تولید فیلم‌های مستند به نام «خدمات فیلم ایالات متحده» بود که در آن برهه از زمان، بسیاری از فیلم‌های مستند را درباره‌ی مسائل اجتماعی، سیاسی و محیط زیستی آمریکا تولید کرد، فیلم‌هایی که هم حمایت دولتی را پشتیبان خود می‌دیدند و هم تیغ تند انتقاد را برمی‌داشتند. از این رو لورنتز یک نمونه‌ی موفق اولیه در جذب سرمایه‌های دولتی برای تولید فیلم‌های مستند انتقادی بود.
لئونارد مک تگارت لورنتز، معروف به پیر لورنتز، مستندساز آمریکایی است که بیشتر شهرتش را از فیلمی که درباره‌ی مجموعه برنامه‌های اصلاحی روزولت موسوم به «نیو دیل» ساخت، دارد. هرچند وقتی او اولین فیلم تأثیرگذارش یعنی «خیشی که دشت‌ها را شیار زد» را اکران کرد، با اینکه در اصل برای تولید فیلمی مستند درباره‌ی بیابان‌ها و کشاورزی در آمریکا از دولت و رئیس جمهور ایالات متحده سفارش و بودجه گرفته بود اما نتیجه چنان شد که شخص روزولت و طرح اصلاحی‌ش مورد آماج حملات قرار گرفت. این دامنه‌ی گسترده‌ی تأثیر، ناشی از روحیه‌ی جدی و جنگنده‌ی لورنترز بود، او از تولید تا اکران در برابر همه‌ی کارشکنی‌ها ایستاد، سرسختی کرد، انتقادها را به جان خرید ولی پا پس نکشید و همین موجب شد تا پیام فیلمش را به گوش همه برساند.
شاید در ابتدا «خیشی که دشت‌ها را شیار زد» بنا بود یک فیلم تبلیغاتی با سفارش دولتی و در حمایت از کمپین روزولت بوده باشد اما در ادامه کار جور دیگری پیش رفت، لورنتز آن چیزی را که فکر می‌کرد درست است ساخت و همین رمز ماندگاری‌ش در تاریخ سینمای مستند شد. چنانکه در فیلم بعد‌ی‌ش که درباره وضع زیست محیطی رودخانه‌ی می‌سی‌سی‌پی و زیست مردم حاشیه‌ی آن بود، خود روزولت از دیدن آن شگفت زده شد و اعلام آمادگی کرد تا قدمی برای بهبود بردارد.
لورنتز همین روند را با فیلم‌های دیگرش مثل «انسان را بنگر»، «نیروی زمین» و … ادامه دارد و همه‌ی توان سازمان خدمات فیلم ایالات متحده را برای تولید فیلم‌هایی که به بیان بحران‌ها و مسائل مهم و روزآمد اجتماعی بپردازد، به کار بست.
او بعدتر کار فیلمسازی را در جنگ جهانی دوم پی گرفت و بسیاری آثار کوتاهش را از فیلم‌هایی که خود تهیه کرده بود یا از آرشیو نازی‌ها به دستش رسیده بود، ساخت. «گذر زمان» مجموعه فیلم خبری او بود که به علت بدعت‌ها، بازسازی‌ها و سوگیری‌هایش یک محصول نو در مقابل فیلم‌های سنتی خبری به شمار می‌آمد. همین نوآوری‌ها بود که یک جایزه‌ی اسکار برای پیر لورنتز به ارمغان آورد.
پس از آن سبک و منش لورنتز در مستندهای آن روز چنان زبانزد شد که انجمن بین المللی مستند جشنواره‌ای به نام او ترتیب داد و جایزه‌ی لورنتز را به کسانی اعطا می‌کند که آثارشان به بهترین شکل نشان‌دهنده‌ی «حساسیت دموکراتیک، روح کنشگر و بینش غنایی» باشد.
ادامه دارد …
منبع: روزنامه ایران
