به گزارش سینمایی نیوز و به نقل از روابط عمومی خانه تئاتر، مریم رحیمی از این دیدار چنین می نویسد:

کمی از ساعتی که قرار بود میهمانمون برسه گذشته بود ، در حال  گفت و گو با خانم تیموریان بودیم . گفتم منم برخورد حضوری باهاشون نداشتم اما تلفنی چندباری صحبت کردیم ، تقریبا همیشه معترض هستن یا بهتره بگم منتقد.

خانم تیموریان پرسیدن معترض به چی؟

گفتم به شرایط موجود تئاتر ، بخشی از حرفاشونم درسته ، اما مشکل اینجاست که مثل بعضی دیگه از دوستان اغلب اوقات خانه تئاتر رو مقصر می دونن.

در حال صحبت بودیم که میهمان گرامی رسید و با وجودی که قبلا توضیحات رو داده بودم ولی از اینکه قراره جلسه ای با حضور خانم تیموریان تشکیل بشه هم تعجب کردن و هم خوشحال شدن.

به هرحال موقعیت خوبی بود که حرفهاشون رو بزنن و نقدها و پیشنهاداتشون رو در حضور یکی از اعضای هیات مدیره مرکزی مطرح کنن.

این میون شاید یکی از مهمترین مسائلی که ذهنشون رو مشغول کرده بود موضوع اشتغال بازیگران تئاتر بود و بررسی دلایل بیکاری یا کم‌ کاری عده ای از بازیگران تئاتر.

یکی از انتظارات عباس سهراب از خانه تئاتر این بود که وارد امور اجرایی بشه و  احکامی صادر کنه و بایدها یا نبایدهایی رو ایجاد کنه که از نظر او در نهایت منجر به رفع  بیکاری و کم‌کاری بازیگرهایی می‌شد که به ویژه در سال‌های اخیر مهجور بودن ،

خانم تیموریان براشون توضیح دادن که سندیکا می‌تونه چنین تصمیمات مهمی رو بگیره و فعلا برای این موارد زود هست و کارهای مهمی در پیش داریم .

اما عباس سهراب همچنان معتقد بود که اگر ما صنف هستیم و زیر یک سقف جمع شدیم که به مشکلات صنفی همدیگه بپردازیم ، کارگردانان محترم هم باید همراهی کنند و به گونه ای عمل کنند که اینطور نباشه که عده‌ای از بازیگرها در چندین کار مداوم‌ حضور داشته باشن و عده‌ای هم سال‌ها پشت در بسته بمونن.

و اینجا بود که به یکی از صحبت‌های من اشاره کردن.

قضیه این بود که سرگروه عباس سهراب چندین بار به من گفت که ایشان نقدهایی دارن و من طی گفت‌و‌گوی تلفنی متوجه شدم که ایشان عاشق صحنه هستن ، در حدی که بعد ازینکه دوسه بار برای بازی در کارهای تصویر معرفی‌شون کردم به من گفتن: من از اینکه معرفیم کردین ممنونم اما لطفا منو برای بازی در تئاتر معرفی کنید من برای صحنه بی‌قرارم.

و توی این روزها که به دلیل مشکلات مالی فراوان اغلب دوست دارن به کار تصویر معرفی بشن، حرفشون برام خیلی جالب بود.

اما در پاسخ واقعیتی رو براشون مطرح کردم و گفتم که خیلی کم پیش میاد کارگردانی برای انتخاب بازیگر برای نمایش به ما مراجعه کنه.

چون اولا اغلب کارگردان‌ها گروه دارن و با گروه خودشون کار می کنن.

دوما خودشون بیشتر بازیگرهای تئاتر رو میشناسن.

خلاصه که عباس سهراب توی جلسه به این حرف من اشاره کرد و گفت، خودتون گفتین اغلب گروه دارن و با اونها کار می کنن ، خب این یعنی اینکه بقیه همیشه پشت در بمونن، پس ما کی بریم روی صحنه تا توانایی و استعدادمون دیده بشه ؟!

و در ادامه پیشنهاد  برگزاری کارگاه برای اعضا رو داد، کارگاه‌هایی که خروجی داشته باشن و بعد از اتمام جلساتشون ، گروه بتونن اجرا برن.

مثلا توی همون سالن جوانمرد خانه تئاتر و می‌گفت این موقعیتیه که اعضای کم‌کارتر هم به روز بشن و هم روی صحنه دیده بشن.

پیشنهاد قابل تاملی بود و گفتیم که اگر امکانش ایجاد بشه حتما کارگاه‌ها و ورک‌شاپ‌هایی برگزار می‌کنیم .

در مجموع دیدار خوبی بود با یک عاشق صحنه ، منتقد و البته دوست که نقدش همراه با نگاه مهربان و در جهت همراهی و همکاری و حل مشکلات بود.

امید که روزی شرایط تئاتر چنان دگرگون بشه و به سمت مثبت پیش بره که دیگر شاهد اینگونه نگرانی‌های اعضا نباشیم.

بخشی از رزومه ی عباس سهراب

–نمایش پدرخوانده کارگردان بابک محمدی سالن اصلی ایرانشهر ۱۳۹۰

–تله تئاتر روابط سودجویانه شبکه ۴ سیما ۱۳۹۰ تهیه کننده و کارگردان نیمادهقان

–نمایش مکبث کارگردان دکتر قطب الدین صادقی تماشاخانه ایرانشهر سالن سمندریان ۱۳۹۱

–نمایش طلسم صبحگل کارگردان دکتر قطب الدین صادقی سالن اصلی تئاتر شهر ۱۳۹۲ (عوامل پشت صحنه)

–نمایش عزیزشنگال کارگردان دکتر قطب الدین صادقی سالن اصلی تئاتر شهر ۱۳۹۳

–نمایش خاطرات و کابوس ها…کارگردان دکتر علی رفیعی سالن اصلی تالاروحدت ۱۳۹۴

–نمایش تنهاراه ممکن کارگردان محمدیعقوبی سالن نمایش باران ۱۳۹۵

–نمایش عروسی خون کارگردانان مسعود نورمحمدیان و ستاره اسکندری سالن باران ۱۳۹۶

-نمایش ۲۹ مهر ۹۶ کارگردان میلاد نیک آبادی سالن باران ۱۳۹۷