سینمایی نیوز، سرویس تئاتر؛ تورج اردشیری نیا- در انتظار گودویی دیگر. بکت مانند برگمن یا برسون، نوعی انسان مدرن یاس آلودی را به ما نشان می دهند که شبیه همه ی ماست و این، ارتباط با این اساتید را پر هیجان و جذاب می کند.
دو زوج متفاوت داستان، دی دی و گوگو از یک طرف و پوزو و لاکی از طرف دیگر، انسان های تنهای مستاصل و وابسته به هم که دنیا هایی کوچک با آرزو ها و امید هایی که با تکرار به مرز هیچ می رسند. مهمل گویی لاکی، شوخی های گوگو، بازی بدنِ دی دی، ژست ها و گُنده گویی های پوزو، با عادت ها شان دژِ محکمی ساختند که از درونِ تُهی آن ها حفاظت کند و عشق و دوست داشتن ها شان هم نوعی فرار از ترس و تنهایی یا صرفا جهت نیازیست که به هم دارند.
نه بدونِ هم می توانند دوام بیاورند حتی اگر به قیمت استثمار و تحمیقِ هم باشد نه با یکدیگر به تعالی می رسند، فقط هستند که کسی این عادت ها را از آن ها نگیرد یا این که کسی باشد تا آن ها را تایید کند. عادت و عادی شدن، آنقدر شخصیت ایشان را ساخته است که بدون عادت ها، دچار بحران هویت حتی مرگ می شوند. اساسا مرگ نقطه ی پایان این لذت حقارت بارِ عادت هاست. زندگی تک تک این ۴ کاراکتر، تکراری و ملال آور است و فاجعه آن جاست که از نظرشان، زندگی ی درست تر است که تک بعدی و قابل پیش بینی باشد؛ اگر نه، آن ها را در یک هراسِ وجودی، خواهد انداخت.
اساسا خود این تئاتر دقیقا ضد عادت زدگی بود که با نشان دادن ابتذال زیستن به چیزی فراتر از آن می رفت و تماشاگر را با خودش می برد. اگر چه در سرنوشت تراژیک اثر، تماشاگر کاملا درگیر بود و مدام باید با پرسش های اساسی فلسفی و وجودی روبرو می شد و به آن ها پاسخ می داد یا به فکر فرو می رفت.
ژانر نمایشنامه، “تئاتر ابزورد” و بلک کمدی و فوق العاده پیچیده و رمزآلود هست.
کار، خوب و روان و به اندازه به اجرا در آمده بود، البته میزانسن می توانست خیلی بهتر باشد. حفظ حال و هوای انگلیسی متن اصلی در فضای کار، گریم های منطبقِ بسیار خوب و بازی های روان این گروه جوان و خوش آتیه، عنصر جذاب و حساب شده تکرار روز قبل که با سرعت چند برابر با ریتم و دور تند در پرده دوم اجرا و به متن اصلی اضافه شد، خیره شدن خیلی خوب چند باره ی کاراکتر ها به تماشاچی، موسیقی دلچسب، استفاده صحیح و کافی از نور در صحنه و دیالوگ هایی که زیر نور گفته می شد، تاثیر گذار بودند و حالتِ خواب و بیدار بودن ماجرا ها، این که آیا ماجرا در ذهن دی دی بوده یا واقعا روی داده، در پرده ی دوم جالب بود. اجرای بازیگران، پر قدرت و کار شده بود و فضای متناسب با اهمیت نمایشنامه بکت خوب ایجاد شده بود. سعی شده بود طنزِ کار قوی تر باشد که به نظرم به نتیجه ی درست رسیده بود.
ساموئل بکت گفته است: من خودم نمی دانم گودو کی یا چی هست. نمایشنامه نویس، پایان نمایش را باز می گذارد تا ادامه ی نمایش را مخاطب بسازد تا هر کسی از ظن خود یار شود. همان گونه که از نام نمایشنامه پیداست آیا گودو می آید؟ اصلا گودو وجود دارد؟
تئاتر چه بسا شخصیت انسان را تغییر می دهد. شاید بخشی از فضایی که در اطراف ما ایجاد می شود به خاطر طرز تفکر ماست و این از مهم ترین نکات این نمایش بود. دیدن این نمایش شاید باعث تغییر آینده خیلی از دوستان شود.
امیدوارم کارگردانِ کار و بازیگران و تمام عوامل، این جوانان آینده دار را روزی در صحنه های بزرگتر ببینم.
