به گزارش سینمایی نیوز و به نقل از سینماسینما و به نقل از ایسنا، جاناتان گاردنر به نوشته نیویورکر واکنش نشان داد، او که وکیل هنرمندانی چون «اصغر فرهادی» و «بون جون هو» فیلمساز شناخته شده کره‌ای است در «ایندی وایر» پاسخش را منتشر کرد.
در متن این پاسخ آمده است: «متاسفانه ریچل اویو(نویسنده مطلب نیویورکر) با ارائه­‌ی دیدگاهی یک­ جانبه از پرونده­‌ی کپی رایت و پابلیک دومین (قواعد حقوق مولف و اصل حوزه­ ی عمومی) واقعیت­‌ها را نادیده گرفته و تحریف کرده است تا از آن به عنوان بخشی از یک روایت خلاف واقع درباره­‌ی حرفه­‌ی پراز موفقیت فیلمساز ایرانی اصغر فرهادی استفاده کند.
این در حالیست که آقای فرهادی هرگونه امکانی را برای خانم اویو فراهم کرده تا او بتواند نوشته‌ای دقیق ارائه دهد. نویسنده تقریباً تمام توضیحات و اسنادی را که پیرامون ادعاهای مطرح شده در مقاله به او داده شده را نادیده گرفته و حذف کرده است. آقای فرهادی بیست و پنج سال با هنرمندان بسیاری همکاری موفقی داشته اما خانم اویو صرفا چند نفر محدودی را پیدا کرده که از این شاکی بوده‌اند که به اندازه‌ی کافی از آن­ها تشکر نشده است.
محور نوشته خانم اویو پرونده­‌ی فیلم قهرمان است. واقعیت آن است که این فیلم بر آمده از یک رخداد واقعی بوده که دو سال پیش از مستند خانم مسیح ­زاده در روزنامه­‌ها و رسانه­‌ها منتشر شده است. همچنین واقعیت دیگر این است که آقای فرهادی اولین بار این ایده را به دانشجویانش داده است. در بررسی فرایندهای قانونی خانم «اویو» از گزارش این امر غفلت می­‌کند که خانم مسیح­ زاده بدون هیچ دلیلی خواستار سهمی از تمام درآمدها داخل و خارج از ایران و جوایز بوده و همچنین درخواست داشته که نامش در عنوان بندی فیلم آورده شود که فیلم (قهرمان) براساس مستند او ساخته شده است. این درخواست­‌ها بی پایه و اساس و قابل قبول نبوده و بر اساس دلایلی که ذکر شد هیچ فیلمساز دیگری هم در جهان آن­ها را قبول نمی­‌کند.
در طول این مقاله خانم اویو در حاشیه­ ی برخی مسائل اختلافی معمولی ، روایت­ هایی گمراه­ کننده و  ملودرامی غلیظ خلق کرده، که آقای فرهادی در مصاحبه با او به تک ­تک ادعاها پاسخ گفته است.جواب های فرهادی در مورد ادعاها  و نظرات افراد بی­ طرف و اسناد و مدارک ارائه شده، هیچ­کدام به این داستان راه پیدا نکرده­ اند. اما آنچه فاحش است، شیوه­ ای­ است که در آن خانم اویو از این پرونده­ ی حقوقی استفاده می­ کند تا دیدگاه‌های سیاسی آقای فرهادی را در بعضی موارد وارونه جلوه دهد.
دیدن اینکه مجله­‌ی نیویورکر چنین حجمی را برای پرداختن به یک موضوع رایج درمورد عنوان بندی اختصاص می­ دهد، بسیار ناامیدکننده است، اختلافی که در هالیوود هر روز به عنوان یک امر روتین و عادی اتفاق می‌افتد. او به سهم خودش به جای پایبندی به روزنامه­‌نگاری منصفانه ، تسلیم وسوسه­‌ی یک سرتیتر پر سر و صدا شده است.»