سینمایی نیوز، محمدرضا دلیر* – 🔹سریال «پایتخت ۷» همچنان با بحران تکرار و ضعف فیلمنامه دست‌وپنجه نرم می‌کند؛ مشکلی که پس از درگذشت خشایار الوند، نویسنده توانمند این مجموعه، شدت گرفته است. شخصیت‌ها به کلیشه تبدیل شده‌اند و روایت داستانی، انسجام و جذابیت گذشته را ندارد.
🔹زخم کهنه‌ای به نام ضعف قصه‌پردازی
خشایار الوند با درک عمیق از ساختار درام و طنز موقعیت، داستان‌هایی پرکشش و شخصیت‌هایی زنده خلق می‌کرد. اما پس از فقدان او، روند روایت سریال به‌تدریج افت کرد. این کاستی‌ها در فصل هفتم بیش از همیشه نمایان شده و باعث شده‌اند تا جذابیت این مجموعه، که زمانی یکی از محبوب‌ترین سریال‌های خانوادگی تلویزیون ایران بود، کاهش یابد.
🔹از همان فصل اول، «پایتخت» ترکیبی از طنز موقعیت، شخصیت‌پردازی دقیق و درامی سرراست بود که توانست مخاطبان را با خود همراه کند. اما اکنون، در فصل هفتم، آنچه بیش از همه به چشم می‌آید، نوعی رکود و تکرار است که انرژی اولیه این مجموعه را از بین برده است. به‌عنوان نمونه، «پایتخت ۷، قسمت نهم» بار دیگر یکی از شخصیت‌های قدیمی، اوس موسی، را به سریال بازگرداند. اما این بازگشت، به‌جای خلق موقعیتی تازه، تنها تداعی خاطرات گذشته بود.
🔹شخصیت‌هایی که در دام کلیشه گرفتار شده‌اند
یکی از نقاط قوت اولیه «پایتخت» رشد و تحول شخصیت‌ها در طول داستان بود. اما در فصل هفتم، این شخصیت‌ها بیش از حد به ویژگی‌های کلیشه‌ای خود وابسته شده‌اند. شوخی‌های نقی، سادگی ارسطو، غرولندهای هما و خنگ‌بازی‌های رحمت دیگر آن تازگی و طراوت گذشته را ندارند. شخصیت‌ها به نسخه‌ای تکراری از خودشان تبدیل شده‌اند و تلاش سریال برای زنده نگه داشتن خاطرات گذشته، بیش از آنکه جذاب باشد، به تکراری خسته‌کننده تبدیل شده است.
🔹سریالی که از زمانه خود عقب افتاده است
یکی از مهم‌ترین عوامل موفقیت «پایتخت» در گذشته، ارتباط قوی آن با مسائل اجتماعی و فرهنگی روز بود. اما در فصل هفتم، این ارتباط تا حد زیادی از بین رفته است. سریال بیش از آنکه بازتابی از دغدغه‌های امروز جامعه باشد، تبدیل به تکرار الگوهای امتحان‌شده گذشته شده است. عدم پرداختن به سوژه‌های جدید و اتکا به عناصر نوستالژیک، «پایتخت ۷» را از یک روایت زنده و پویا دور کرده است.
🔹آیا بازگشت به اوج ممکن است؟
«پایتخت» همچنان طرفداران پرشماری دارد و خاطرات زیادی را برای مخاطبانش ساخته است. اما اگر قرار است این مجموعه همچنان ادامه پیدا کند، نیازمند تحول در روایت، شخصیت‌ها و سوژه‌های داستانی خود است. تکیه بر گذشته و تکرار شوخی‌های قدیمی شاید لحظاتی نوستالژیک ایجاد کند، اما تضمین‌کننده موفقیت در آینده نخواهد بود. اگر سازندگان سریال این روند را تغییر ندهند، بعید نیست که «پایتخت» نیز به سرنوشت سریال‌هایی دچار شود که بیش از حد ادامه پیدا کردند و در نهایت، به خاطره‌ای کم‌رنگ تبدیل شدند.
*(منتقد سینما)
