“هنرهای نمایشی از آن رو که بیشترین یکسانی و آیینگی را با زندگی فردی و تعاملات اجتماعی انسان‌ها دارند، در دوره ها و تحوّلاتِ گوناگون تاریخی ملّت ها، همواره ساخت و ساحتی متفاوت پذیرفته اند، امّا اصالت مفهومی و جوهرۀ مشترکِ جلوهه های مختلف آنها همگی در این است که حوزه های آیینی خود را از بُن مایه های فکری و وزنِ فرهیختگی مردم آن قلمرو فرهنگی برگرفته اند و همگی بازتاب نمادین لایه ها و منظرهای ذهنی و آرمانی اجتماع شان بوده اند.
به بیانی دیگر، آیین و تئاتر، دو روی یک سکّه اند و هنرهای آیینی و سنّتی مردمان، از جمله ساکنانِ شریف و هنرور ایران اسلامی، از سویی نزدیک ترین تصویر از زندگیِ حقیقی اقشار فضیلت گرای این مردم را نشان می دهند و از سویی دیگر، وسیع ترین تعریف را از هنرِ تئاتر به مخاطب خود ارائه می کنند.
جشنوارۀ نمایش های آیینی و سنتی هنرمندان این مرز و بوم گرامی نیز که اینک بیست و یکمین دورۀ بروز و نمودِ خود را در گسترۀ بین المللی تجربه می کند، از چنین تعریفی بهره می گیرد و اعتبارِ گرانسنگ خود را وامدارِ سنن و آیین های جاری در چنین فرهنگ و مردمی است و اتفاقاً از این رو بایستی در طی مسیر ارزشگرایی و تأثیرگذاری خود، مردمی بودن را در هر دوره، به نسبتی مضاعف، تقویت کرده و مخاطبان بیشتری را از متن و بطن ملت بزرگوارمان به صحن و ساحت این رویداد بزرگ هنری بیاورد و بر سرمایۀ اجتماعی خود بیفزاید.
این تأکید بر مردمی کردن هنر، پیشانی نوشت حرکت های فرهنگی ـ هنری دولت مستقر و خدومی است که توان خود را از باور عمیق و ایمان قلبی خدمتگزارانش به ظرفیت ها و توانمندی های وسیع مردم نجیب این کشور، از اقصی نقاط گمنام آن تا آشناترین نقطۀ زیست اجتماعی اش می گیرد و به افق اتصال به دریای توفیق و ماندگاری های فرهنگی تا فردا و فرداهای پیش رو، امیدی واثق دارد.
از این رو با تمام امید و تواضع، دست دعا به درگاه لایزال احدیّت فرابرده و سربلندی و سرافرازی این ملت هنرمند و خداجو را خواستارم و ایّامی پرفروغ تر و مرزهایی گسترده تر را برای هنرمندان حاضر در برنامه ها و اجراهای منظور در «بیست و یکمین جشنواره بین المللی نمایش های آیینی و سنتی» ایران عزیز، آرزو می نمایم.
