محمدرضا دلیر – فیلم سینمایی «۷۰سی» که براساس طرحی از بهرام افشاری و به کارگردانی خود او ساخته شده، روایتگر زندگی سه خانواده از قشر ضعیف و آسیب پذیر است که در آستانه تحول مالی عظیمی قرار دارند. این سه خانواده، سعی می کنند تا از فرصت پیش آمده، کمال بهره را ببرند و هرطور شده، صاحب ۳۰ میلیارد پول نقد بشود.
فیلم، دغدغه قشر کم بضاعت و مشکلات آن ها را دارد، اما بخاطر تجاری بودن فیلمنامه، به خوبی نتوانسته پیام خود را به مخاطب منتقل کند و صرفا فضایی خنده دار، به دور از شوخی های جنسی و ناهنجار را برای خانواده خلق کرده است.۷۰سی فیلمی است که ببیننده صرفا به حال موسیقی های مجلسی در آن شاد می شود.
فیلمنامه ۷۰سی برگرفته از جایزه بزرگ مهران مدیری است که هیچ منطقی در فیلمنامه آن رعایت نشده است. چرا که کدام بانک است که جایزه ۳۰ میلیارد تومانی بدهد؟ و اینکه در فیلم قصه حسینی نیا و الهه حصاری چرا تمام شد؟ به نظرم فیلم ۷۰سی نتیجه نوستالژی های دیداری بهرام افشاری است. قصه آن نخ نما شده و افشاری سعی دارد با استفاده از جنبه های کاریزماتیک خود و دیگر سلبریتی های فیلم مردم را سرگرم کند. تناقضات در فیلم ۷۰سی تمامی ندارد و این پرسش مطرح می شود که چگونه کسی می تواند با فروختن النگو و حلقه همسرش بتواند خرج بیمارستان، مراسم ازدواج و…را بدهد.
فیلمنامه دچار ساختارگریزی مفرط است چرا که در سینمای ایران لودگی و خنداندن مخاطب به هر شیوه و هر قیمتی در اولویت فیلم سازان و فیلمنامه نویسان قرار دارد و ۷۰ سی هم سعی دارد از قافله عقب نماند!
در ۷۰سی کارگردان تلاش کرده تا کمدی خانوادگی را روی پرده ببرد. این فیلم که با تکیه بر کمدی موقعیت که به تئاتر نزدیک تر است، تلاش می کند کمدی متفاوت تر از کمدی های هم سبک و سیاق خود ارایه دهد. این فیلم سعی کرده که بدنه فیلم های کمدی چند سال اخیر سینمای ایران را حفظ کند اما برای خنداندن تماشاگر دست به استفاده از ادبیات و تصویر سازی غیر اخلاقی نزده و تن به لودگی های پوچ نداده است.
از سوی دیگر فیلم تلاش می کند خود را با کمدی روز جامعه که بیشتر در فضای مجازی خلاصه می شوند، معرفی کند و از اتفاقات واقع گرایانه کمدی که شاید در روزمره زیستی آدم ها اتفاق می افتد، فاصله بگیرد. چیزی که سال هاست که نه در ژانر کمدی بلکه در باقی ژانرها هم شاهد آن هستیم.
نکته آخر این که داستان و شیوه پرداخت موقعیت ها، صحنه های کمدی را دچار پستی و بلندی هایی می کند که مخاطب را برای لحظاتی شاد می کند بعد خیلی زود تمام می شود! با پیشروی فیلم، فیلمنامه و شخصیت ها عمق پیدا نمی کند و صرفا کاریکاتوری از وضعیت قشر پایین و متوسط جامعه ارایه می شود. ۷۰سی همچنان در حیطه سینمای کمدی این روزهای ایران سیر می کند با این تفاوت که فقط از شوخی های جنسی اجتناب می کند. ضمن این که استفاده افشاری از لهجه همدانی هم بر عمق فاجعه افزوده است!
