به گزارش سینمایی نیوز و به نقل از خبرنگار سینما صبا، نشست‌های نقد و بررسی فیلم‌های حاضر در جشنواره فیلم «حوا» عصر ۲۱ تیرماه در سینما فرهنگ برگزار شد.

هادی مقدم‌دوست کارگردان فیلم سینمایی‌ «عطرآلود» از آثار راه‌یافته به نخستین جشنواره فیلم «حوا» درباره حضور در این رویداد گفت: تمایل من اساسا این است که بخش مطالعاتی در جشنواره‌های مختلف سینمایی تقویت شود و وقتی می‌بینم که یک جشنواره با رویکرد موضوعی برگزار می‌شود، احساس می‌کنم به سمت همین کنش و تلاش مطالعاتی حرکت کرده است. از این منظر جشنواره‌های موضوعی برای من رویکرد مطالعاتی دارند و به همین دلیل هم برگزاری آن‌ها را بسیار مفید می‌دانم. این البته یک ارزش حداکثری برای این رویدادها به حساب می‌آید و اینگونه نیست که بگویم به همین حداقل بسنده می‌کنم.
وی درباره روایت دغدغه‌مندی‌ها توأم با امیدواری در فیلمی از جنس «عطرآلود» گفت: واقعیت این است که وقتی ما گرفتار دغدغه‌های خود می‌شویم، بیشتر به «امید» احتیاج داریم. در یک روز معمولی که همه چیز سرجای خودش قرار دارد، انسان هیچ دغدغه و مشکلی ندارد و وضعیت غامضی به‌وجود نیامده، همه چیز خوب است اما ضرورت امید داشتن دقیقا مربوط به لحظه‌های مجاورت ما با مشکلات و دغدغه‌هاست. مهم در واقع ناامید نشدن از مواجهه با مشکلات است که مهم است. وقتی دغدغه‌ها اوج می‌گیرد، امید دادن، استقامت و یاری‌گری معنا پیدا می‌کند. وقتی کسی زمین خورده است، دعوت او به بلند شدن معنا پیدا می‌کند. از این منظر نمایش دغدغه‌ها و روایت مشکلات، یک ضرورت برای برجسته کردن و گفتن از «امید» است.

این کارگردان سینما ادامه داد: عمده مشکلات زمانی رخ می‌دهد که ما گرفتار ترس می‌شویم. فرض کنید جوانی بابت نتیجه کنکورش نگران است، به اندازه‌ای که مادرش تا جلسه کنکور او را همراهی می‌کند. صحبت از نقش‌آفرینی «مادر» در آن لحظه همان اشاره به امید، بدون اشاره مستقیم است. اینکه مثلا یک زن تصمیم به فروش طلاهایش برای عبور از یک مشکل می‌گیرد، این یک نقش‌آفرینی مهم از طرف اوست و در همین فیلم «عطرآلود» شاهدیم که کاراکتر قصه ما برای این کار داوطلب می‌شود. از این منظر صحبت از امید الزاما به معنای بیان مستقیم نیست. کمااینکه کنش‌های مادرانه یک مادر، تنها یک کنش گفتاری نیست. کنش‌های همسران و خواهران هم اینگونه است. آن‌ها در قالب نقش‌آفرینی و با اعمال خود امیدآفرینی می‌کنند، آن هم در همان لحظاتی که مشکلات و دغدغه‌ها بروز پیدا می‌کنند.

وی افزود: در این لحظات آن کسی که با کنش خود به دیگر امید می‌دهد، همان قهرمان است. قهرمان است که در موقعیت‌های بغرنج باعث تاب‌آوری دیگران و دعوت آن‌ها به حرکت می‌شود. به تمام این دلایل، برای صحبت از «امید» حتما نمایش دغدغه‌ها هم موضوعیت دارد و حتی لازم است.