سینمایی نیوز، سرویس تئاتر؛ تورج اردشیری نیا- پرداختن به داستان های «بسیار  پرداخته شده» کار سختی هست. آن هم زمانی که بسیاریِ سخن را در زمان حدود یک ساعت گنجاندن، کار  سخت تر یک گروه است تا بازه زمانی در قواره کار باشد.

رفتن به سراغ متن هایی مثل مده آ، اشراف کامل روی همه بخش های وظایف کارگردانی را می خواهد و اگر این تسلط به میزان کافی نباشد، نتیجه مثبتی به دست نمی آید.

داستان اسطوره ای و تراژیک مده‌آ نوشته ارویپید به سبک و سیاق امروزی توسط «مسعود سمیعی»  دراماتورژی شده و با کارگردانی «علی اصغر راسخ راد» به صحنه آمده است. مده‌آ زنی‌ که همسرش به او خیانت کرده و قرار است با دختر حاکم وقت پیمان زناشویی ببندد، در صدد انتقام است اما انتقام او با همگان فرق دارد …

اجرا با سویه هایی از ژانر وحشت و سبک تراژدی به روایت قصه می پردازد. در این اقتباس، به عنوان یک متن بسیار کهن، عناصر اساطیری کمتری در نوشتار می بینیم. با توجه به متن اصلی، می توانست متن قوی تری داشته باشد.

نمایش مده آ، مده آی «مسعود سمیعی» و به سبب او «علی اصغر راسخ راد» کارگردان اثر، یک نمایش روان با ساختار جامعه شناسانه و روایت و نگارشی جدید از نمایشنامه مده آ (اوریپید)، ایده جذاب و عالی داشت که یک نمایشنامه کلاسیک به سبک مدرن و با ساختار و رویکرد امروزی اجرا شد.

یک اجرای خوب، تمیز و مسلط و متفاوت از متن کلاسیک مده آ، یک اقتباس خوب از متن مده‌آ اورپید و نگاه تازه ای در متن به مده آ بود که برایم جذاب بود و دوست داشتم. با روایت و نگارش و رویکردی جدید به متن مده‌آ روبرو شدیم که روایتی از خشونت زنان علیه زنان و عدم تحمل و تاب نیاوردن جامعه در مقابل قدرت و طغیان و سرکشی های زنانه بود.

متن، مختصر و مفید به خوبی دراماتورژی شده بود و با ایده جدید به نمایش مده آ زیبایی آفرید. البته باید دید اگر کسی داستان مده آ را نداند، از نمایش چیزی می فهمد یا خیر. هم چنین در این که خلاصه ای از متن اصلی است یا نمایشنامه ای جدید برای اجرا، جای تامل دارد.

نوع پرداخت و اجرای آن بسیار بسیار محترم و سنگین است. البته ریتم اجرا، جای کار بیشتری داشت. شروع نمایش می توانست درخشان و جذاب باشد و در ادامه همه چیز بهتر از این، با قاب های زیبا، درست و عالی پیش برود. نحوه روایت داستان نیز می توانست قوی تر باشد. دیالوگ ها هم می توانست پژواک فرامتنی تأثیرگذار در جهان امروز باشد تا آدمی را به خود بیاورد. نمادپردازی ها در بستر فضای آوانگارد پیش کشیده شده، جای کار بیشتری داشت. بازی های بدنی، صدا و بیان و حس دوست داشتنی بازیگرانی که اجرا، هماهنگی بدنی و حضوری پر رنگ داشتند و یک‌دستی بازی‌ها که همه ی بازیگران در یک سطح بودند و حتی یک سطح متوسط، قطعاً شاهد کار بهتری شدیم، بازی های روان و باور پذیر که موید کارگردانی در هدایت بازیگران، درست و حساب شده است که البته بازیگران باید تمپو درونی شان را با بازیگر مقابل در انتقال حس به مخاطب حفظ کنند. حرکت شخصیت ها، مده‌آ را به دنیای معاصر ما پیوند می‌زند.

کارگردانی ساختار شکن و هوشمندانه ای را انجام دادند و فکر می کنم تمام مخاطبان می توانند با اثر کاملا رها و مستقیم ارتباط بگیرند _ چه مخاطب دیروز تئاتر و چه نسل نوین امروز. موسیقی اگر اجرای زنده و اعجاب‌آوری داشت می توانست به کار کمک زیادی کند و به خوبی فضا سازی را برای مخاطب فراهم سازد و با تم نمایش کاملآ هماهنگ باشد. طراحی لباس باید به لباس بازیگران توجه بیشتری می کرد. نورپردازی مناسب (گرچه که می‌توانست قوی‌تر باشد) و صحنه درست کار خودش را انجام داد، لباس و‌ رنگ ها درست بود و در خدمت کار اما از قدرت رنگ ها در اجرا نباید غافل ماند.

نحوه اجرا به لحاظ ساختار و ترکیب بندی، دارای پیوند های خوبی بین صحنه ها است که کارگردانی آوانگارد و هوشمندانه ای را داراست.

یکی از نمایش هایی بود که دوست نداشتم تمام شود. خسته نباشید به کل گروه.