سینمایی نیوز؛ سرویس تئاتر، تورج اردشیری نیا- نمایشنامه رئالیستی شب بیست و یکم در سال 1352 و در ۲۳ سالگی مرحوم شادروان محمود استاد محمد در فضای پایین شهر تهران نوشته شده است.

قلب این اجرا، بازیگران قوی نقش های فریدون و فرخ با بازی واقع گرا و خیره کننده شان با انتقال حس های مختلف بودند. البته گریم و بازی بازیگر نقش کودک (فرهاد) جای تمرکز و دقت بیشتری داشت و ای کاش از احساسات گرایی در نقش او پرهیز می شد.

یکی از بهترین اعتیاد هایی بود که روی صحنه به نمایش کشیده شده است؛ آن هم از نوع شدید، تزریقی و خطرناک آن آمیخته به جنایت که از مسائل مبتلا به امروز جامعه نیز هست.

متن پر کشش بود و تماشگران چه حرفه ای های تئاتر چه اقشار عادی را تا به انتها همراه می کرد. کار با تمرین های بیشتر و کسب تجارب به اجرای بهتری می رسد.

ریتم در آغاز و انتهای نمایش خوب بود اما در میانه کار بد می شد. دکور در عین بی پیرایه گی به درستی بر زمینه نمایش می نشست. انتخاب لانه حیوانات برای محل ترک اعتیاد دو برادر و اتفاق وحشتناک، هولناک و غافلگیر کننده پایانی، طراحی هوشمندانه ای است که چگونه خوی انسانی تبدیل به جنون و توحش می شود. نور در جا هایی متوسط و در بخش هایی نیز خوب بود. دیالوگ ها هم خوب و محاوره ای و در زیست جنوب شهری شادروان «محمود استاد محمد» و بافت قدیمی و سنتی تهران ریشه داشت.

با خاطره خوب از سالن خارج شدم. دیدن این نمایش ایرانی و دغدغه مند و نقادانه را در عمارت نوفل لوشاتو شدیدا پیشنهاد می کنم.

با یادکردی از زنده یاد «خسرو شکیبایی» در این نمایش که پاییز سال ۱۳۵۸ به کاگردانی شادروان «محمود استادمحمد»، نقش فریدون را بازی می‌کرد و «بهروز به‌نژاد» نیز نقش فرخ را داشت و در سینما تئاتر کوچک اجرا شد و «خسرو شکیبایی» در همین اجرا توسط مسعود کیمیایی برای فیلم ماندگار “خط قرمز” انتخاب شد.

درود بر تمامی هنرمندان هنر های نمایشی که در این روز های سخت کرونایی و معیشتی، عاشقانه پای تئاتر ایستادند.