سینماسینما، ذبیح‌الله رحمانی

وقتی خانه سینما را به دلایل واهی در دوران سیاه مدیریت شمقدری، تعطیل کردند اعضای صنفی هم مجبور بودند در دفاتر دوستان و آشنایان و گاهی هم در خیابان وصال شیرازی جلساتی را جهت امور صنفی خود برگزار کنند. در آن زمان اکثریت صنوف یکپارچه و متحد شده بودند و در برابر بی‌عدالتی‌های مدیریت ویترینی‌شان، مقاومت جانانه‌ای از خود نشان داده بودند. هرچند بعدها خانه سینما فک پلمب شد اما به دلیل حضور مدیران متزلزل برای احقاق حقوق اعضای خانواده خیلی موفق نبودند و عده ای از صنوف وابسته به وزارت فرهنگ و ارشاد و عده‌ای زیرمجموعه وزارت کار و رفاه شدند و هنرمندتن در دوران سیاه کرونا و بیکاری مطلق اهالی سینما و عدم تمکین مالی توسط خانه سینما و البته حمایت محدود و ناچیز صندوق هنر روزگار ناخوشایندی را می‌گذرانند تا اینکه دولت جدید بر سر کار آمد و رویه دوران تلخ شمقدری را به نوعی دیگر و راه‌های به بن بست رساندن خانه سینما را در پیش گرفتند.
در این دوره هم هر بیانیه صنفی به منزله مخالفت و تضعیف حاکمیت تلقی شده و به شدت واکنش نشان داده می‌شود و از همه مهمتر دخالت مستقیم سازمان سینمایی در انتخابات هیئت مدیره اخیر خانه سینما و رد صلاحیت نامزدها، خانه سینما را به خانه ارواح مردگان تنزل داده‌ است.
از همه دردناک‌تر این است که گروه سازمان سینمایی خودشان را اهالی سینما نیز می‌نامند و تنها نهاد مدنی اهالی سینما را به چالش دردناکی سوق داده‌اند.
روزگار تلخ سینما تمامی ندارد و سینمایی که جهان معاصر برایشان تعظیم می‌کرد نیز کم‌کم از سبد دنیای جهان سینما، رو به افول گذاشته است. شاید هم اهداف پنهان مدیریت جدید بدنبال محو سینما در جهان کنونی است.