سینمایی نیوز- فیلم کوتاه داستانی “رنگارنگ” در بخش مسابقه سینمای ایران سی و نهمین جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران حضور دارد.

به گزارش خبرنگار سینمایی نیوز، “محمد رضا مرادی” کارگردان فیلم کوتاه “رنگارنگ” در مورد علت نامگذاری این فیلم بیان داشت: در ابتدا بگویم که این یک فیلم کاملا شخصی است. فیلم برای من یک فضای کاملا نوستالژی را در بر می گیرد. اتفاقاتی که در فیلم مشاهده می شود، برای خودِ من، پیش از این روی داده است. زمانِ ما پُر از این بیسکوییت های کوچک رنگارنگ بود. همچنین، حس و حالی که فضای زیر زمین داشت. همینطور رنگ واره و رنگین کمانی که چه بسا پردازش قصه در پسِ ذهن ما داشت.

او ادامه داد: عنوان فیلم یک هدیه و گیفت است که فیلمساز می تواند برای فیلمِ خویش تعیین کند. خیلی به نامِ فیلم فکر کردیم و در نهایت به این رسیدیم که می تواند “رنگارنگ” باشد.

این فیلمساز جوان درباره موضوع این فیلم گفت: چند سال است که بنده مشغول اقتباس از “هزار و یک شب” می باشم. فیلم قبلی ام “دو آل پا” از قصه ی “سفرهای سندباد” بود که در جاده به پیرمردی بر می خورد و در “رنگارنگ” هم داستان “علاءالدین و غول چراغ جادو” را دستمایه قرار دادم.

او افزود: من دلمشغولی و دغدغه ای دارم و آن اینکه رابطه پدر و پسر همواره برای بنده رابطه ی مشکل داری بوده است. البته مشکل نه به معنای چالش بلکه در این معنا که پسران خیلی راحت با پدرها ارتباط برقرار یا ابراز احساسات نمی کنند. این مهم برای خود من اتفاق افتاده بود و دوست می داشتم فیلمی از این علاقه ی شخصی ام به پدرم بسازم و اساسا در ابتدای تیتراژ فیلم هم می بینیم که به پدرم آقا “سعید” تقدیم شده است.

او در همین رابطه گفت: قصه که فرآیند آن برای خودم هم اتفاق افتاده است به شکل یک خوانشِ من می باشد؛ به این صورت که پسران (و همینطور دختران) در مقاطع مختلف زندگی، دیدگاه شان به پدرشان متفاوت است. در ابتدای راه، پدر، قهرمان زندگی آن هاست. بعد، از این قهرمان فاصله می گیرد و آدمِ عادی می شود. یک جاهایی هم با او ارتباط نمی گیرید و او را طرد می کنید. بعد، دوباره، به او رجوع می کنید و برای تان حکم قهرمان را دارد.

وی یادآور شد: من در این فیلم دوست داشتم پدر را در قامت یک قهرمان نشان دهم که او گالیور و ما لی لی پوت هستیم. و دوباره پسر، او را فراموش و طرد کرده است و امروز وقتی برای او گذشته، شکل واقعی پیدا می کند و از گذشته سر در می آورد، مجددا پدر در قاموس یک قهرمان برای او حاضر می شود.

وی در مورد علت پرداختن به این سوژه گفت: من مشغول پروژه دیگری بودم اما دیدم که این دلمشغولی و دغدغه، اذیت ام می کند و می بایستی تا پدرم در قید حیات هستند این فیلم را بسازم و به ایشان تقدیم کنم. در زندگی، فرصت زیادی برای آدم ها نیست.

وی در مورد چالش های زمان ساخت این فیلم گفت: فیلم در یک لوکیشن محدود با یک بازیگر ساخته شد. با این وجود چالش نخستی که داشتیم ساخت آن زیر زمین به طور کامل بود. ما تهران را گشتیم و پی بردیم که تهران زیر زمین ندارد! در بافت جدید، تهران به گونه ای است که در آن زیر زمین پیدا نمی کنید. با مکافات زیادی این زیر زمین را یافتیم اما تازه ابتدای راه بودیم و باید داخل آن را با آکسسوار که اجاره ی بالایی نیز داشت پُر می کردیم که با هزاران ترفند آنجا را آماده ساختیم.

وی اضافه کرد: چالش دوم این بود که بازیگر اصلی، بازیگر نقش مقابل نداشت و می بایستی با صدا سازی این جای خالی پُر می شد. ما این فضا سازی را برای بازیگر انجام دادیم تا با شنیدن صدا بتواند عکس العمل نشان دهد. به این شکل که در نهایت گویی فیلم، فیلمِ صدا هست تا اینکه فیلمِ تصویر باشد.

او در مورد جای خالی چنین فیلم هایی گفت: خیلی زیاد است. الان چند سال است که سینمای ما ژانر کار نمی کند. متاسفانه عموما با قصه هایی تکراری در آپارتمان فیلم می سازیم؛ به طوری که مخاطب فرار می کند. تماشاگر چقدر ژانر اجتماعی یا ملودرام ببیند که کاش ملودرام بود و آن هم نیست!

او گفت: ذاتا سلیقه ی من که به کودکی بر می گردد، کشف متفاوتی از سینما بود. عمویی داشتم که همنام خودم “محمد رضا مرادی” بود. ایشان وفتی از آلمان به ایران سفر می کنند، در بین راه تصادف و فوت می کنند. اولین مواجه ی من با اسم خودم روی سنگ قبر بود. فضای عجیبی بود که خودم را در سنگ قبر می دیدم. یک بار هم منزل یکی از عموها دعوت بودیم و پرده ای بر روی دیوار نصب کردیم و دستگاه آپارات را روشن کردیم و فیلم های صامتی که عمویم در آلمان از خود گرفته بود را می دیدیم.

او تاکید کرد: این جادوی سینما برای ام خیلی جالب بود که آدم هایی که در این دنیا نیستند را می شود دید. برای من سینما طوری تعریف شد که واقعی نیست و آنچه را که در زندگی می بینیم به شکل دیگری به ما نشان می دهد. این فضای فانتزی و غیر واقعی برای من از فیلم اول تا الان جذاب تر بود.

او در مورد برگزاری جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران و تاثیر آن بر فیلمسازان جوان گفت: جشنواره فیلم کوتاه تهران فارغ از عنوان آن که من پیشنهاد می کنم به جشنواره فیلم کوتاه ایران تغییر یابد، چرا که از تمامی ایران فیلم ارسال می کنند و تنها محل برگزاری آن تهران است، مهمترین جشنواره خاور میانه است. نه تنها در ایران بلکه در خاورمیانه، جشنواره ای به این اعتبار نداریم. با وجود هزاران فیلمی که به جشنواره ارسال می شود، حضور در این جشنواره برای تمامی اهالی سینمای کوتاه یک رویا هست. فیلمسازان در اینجاست که فرصت تماشای آثارشان با تماشاگران را پیدا کرده و ارزیابی می شوند و ماحصل کارشان را با دیگر فیلم سازان به اشتراک می گذرانند.

او در مورد کمبودهای سینمای کوتاه خاطر نشان ساخت: تولید فیلم کوتاه به شدت پُر خرج است. در حقیقت همان فیلم بلند با همان دستمزد ها و اجاره لوازم است که در مدت کوتاه تری تصویربرداری می شود. این بودجه می بایستی تامین شود. مگر چند فستیوال دارای جوایز نقدی می باشند. بیشتر اعتبار می دهند و بیزینس نیست. اینطور نمی باشد که سرمایه گذاری و برداشت کنید. بایستی نهادهای دولتی و تلویزیون از فیلم کوتاه حمایت داشته باشند.  فیلم کوتاه باید اکران خوبی داشته باشد تا اینچنین به بقای خویش ادامه دهد.

او در همین رابطه بیان داشت: بنده در یک دوره ای با ۲۵ هرار تومان و ۵۰ هزار تومان فیلم می ساختم اما الان با ۳۰۰ میلیون تومان ساخته می شود و بازگشت مالی ندارد. جایزه نخست جشنواره نیز ۵۰ میلیون تومان می باشد و تنها به یک نفر می رسد. پس به جایزه نباید فکر کرد و تبلیغات مناسب و اکران صحیح و نمایش به شکل ایده آل در تلویزیون می تواند راهگشا باشد. در غیر این صورت چه بسا سینمای کوتاه از بین برود.

این کارگردان در اشاره به اهمیت ارتباط فیلم سازان جوان با سینمای بین الملل گفت: فیلم جدید بنده “افسانه کوه نَنوک” محصول مشترک ایران و اتریش است که یک کمپانی اتریشی به خاطر فیلم “دو آل پا” به ما بودجه دادند و از انجمن هم حمایت مالی گرفتیم و مقداری نیز شخصا هزینه کردیم. چه بهتر که در داخل کشور هم این کمپانی ها موجود شوند.

وی در مورد ویژگی های ساختاری و محتوایی این اثر که می تواند توسط هیئت داوران دیده شود گفت: بنده تمامی بخش ها از قصه تا ساختار را حائز توجه می دانم. اگر سال هاست به اقتباس در سینما اهمیت داده شده است و منابع مختلفی وجود دارد، در این فیلم، پرداخت قصه به شکل لایه به لایه بوده و یک خطی نیست، بحث اقتباسِ اثر، حرف برای گفتن دارد و سعی نمودیم قصه را عمیق و به ناخودآگاه خودمان برسیم.

وی خاطر نشان ساخت: در تصویربرداری ما با سایه روشن های مداومی سر و کار داریم که وجوه مختلف همان کاراکتر قصه است. همچنین خودِ زیر زمین، مفاهیم عمیقی در سینما دارد. حتی در ناخودآگاه ترسیم شده است که زیر زمین می تواند باشد. در حوزه صدا نیز سنگ تمام گذاشته شده است و به شکل ۵ به ۱ می باشد و برای صدای غول از استاد “بهروز رضوی” خواهش کردیم که در خدمت ایشان باشیم و ایشان حتی ریالی از ما نگرفتند. همچنین جناب “اصغر همت” و خانم “زهرا سعیدی “ریالی از ما دیافت نکردند و به کمک صدای فیلم آمدند و من برای ایشان به مانند فرزند بودم. دوست می دارم که ویژگی های اثر از حیث فیلمنامه و کارگردانی و تصویربرداری و صدا دیده شود.

او در بخش پایانی صحبت های خود در مورد روند تولید و مراحل کار گفت: چند سالی است که در انجمن پیچینگ برگزار می شود و طرح ها را ارائه می دهیم و طرح های برگزیده برای داوری فرا خوانده می شوند که طرح ما رای آورد و به مرحله ی ساخت رسید و حمایت از ساخت شد. البته در کنارآن، همسرم خانم “گلسا غفاری” نیز تهیه کنندگان فیلم را تشکیل می دهند. مکان تصویربرداری هم تهران بود.

سی و نهمین جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران ۲۷ مهر تا ۲ آبان ماه به دبیری محمد رضا آذر پندار در پردیس ملت در حال برگزاری است.

| گزارش و گفت و گو از: تورج اردشیری نیا

| عکس از: الهام سادات روئین تن