او درباره روند تولید فیلم در انجمن گفت: در دفاتر انجمن سینمای جوان که فیلمسازان فیلم‌های ۸ میلی‌متری تولید می‌کردند حجم نگاتیوهایی که تحویل می‌دادیم یک‌به‌سه بود؛ به دلیل همین محدودیت‌ها بچه‌ها در روند فیلمسازی با دقت‌ بیشتری عمل می‌کردند و شاید همین باعث می‌شد خیلی از دانش‌آموختگان ما فیلمسازی را به‌خوبی بیاموزند درحالی که امروزه فیلمسازان وقتی می‌خواهند یک فیلم ۱۰ دقیقه‌ای تولید کنند، ۳۰ تا ۸۰ ساعت راش تهیه می‌کنند اما محدودیت گذشته باعث می‌شد فیلمنامه را به‌خوبی قوام ببخشند و در نهایت همه چیز برای فیلمبرداری مشخص بود و فیلم‌های خیلی خوبی تولید می‌شد لذا فیلم‌های ۸ و ۱۶ میلی‌متری، فیلم‌هایی بودند که قابلیت رقابت با آثار بین‌المللی داشتند و این محدودیت‌ها باعث شد ما فیلمسازان خیلی خوبی تربیت کنیم. البته حالا نیز فیلمسازان بسیار خوبی در سینمای کوتاه داریم که کارهایشان در جشنواره‌های داخلی و خارجی می‌درخشد.

این عضو بازنشسته انجمن سینمای جوانان ایران تصریح کرد: ما در نقاط مختلف کشور فیلمسازان خوبی تربیت کردیم. از انجمن خرم‌آباد فرود عوض‌پور و وحید موساییان، از مشهد ساعد نیک‌ذات و مهدی بمانی، از بوشهر برادران صافی و از اردبیل میردولت موسوی و از نجف‌آباد که یک شهر کوچک است آقای سعید پوراسماعیلی و مهدی جعفری، شهرام مکری، مسعود امینی و… فیلمسازان و هنرمندان بسیار خوبی شدند؛ در تمام شهرستان‌ها چنین فیلمسازانی رشد یافتند و اکثر کسانی که امروز وارد کار حرفه‌ای سینما شده‌اند، ۹۵ درصدشان هنرجویان دهه ۶۰ و ۷۰ سینمای جوان بودند.

کفراش ادامه داد: ورود ویدئو شرایطی را در انجمن تغییر داد چراکه ما نتوانستیم سیستم آموزش را روزآمد کنیم به همین دلیل فیلمسازانی که فیلمسازی را با ویدئو دنبال کردند، تولیدات جذابی نداشتند. واحد آموزش ما بسیار فعال بود و جزواتی که توسط واحد آموزش تهیه می‌شد به تمام دفاتر می‌رسی  و این امر باعث می‌شد روند آموزش مبتنی بر یک سیستم یک‌پارچه باشد و موفقیت به دست می‌آمد اما بعدها که به‌سمت ویدئو رفتیم، دیگر مجموعه‌ها نیز امر آموزش فیلمسازی را در پیش گرفتند لذا شرایط انحصاری انجمن در آموزش تغییر کرد.

او با بیان اینکه سرفصل‌های آموزشی انجمن سینمای جوانان ایران کاملاً بومی و توسط افراد عضو انجمن تدوین شده بود، تصریح کرد: در آن زمان محمود ارژمند که مدیر آموزش بود، افرادی را دور خودش جمع کرده بود که موثر بودند. ابراهیم تجدد علیزاده یکی از این افراد بود. ما در دهه ۶۰ متونی را تحت عنوان دوره فیلمسازی طراحی کرده بودیم که در ۲ ترم ۶ ماهه تدریس می‌شد. این متن هنوز هم آموزش داده می‌شود و البته باید تغییراتی در آن صورت گیرد چراکه شرایط فیلمسازی امروز متفاوت شده و افراد کمتر اهل مطالعه هستند و دوست دارند زودتر وارد عرصه فیلمسازی شوند.

این عضو بازنشسته انجمن سینمای جوانان ایران تاکید کرد: در دفاتر استانی انجمن سینمای جوان افرادی که در مناطق مختلف با انجمن همکاری داشتند تقریباً توقع مالی از ما نداشتند و گاهی چهارماه یک‌بار به آن‌ها حقوق پرداخت می‌کردیم و یک‌دلی و صمیمیت زیادی بین بچه‌ها بود. به‌نظرم دهه‌های ۶۰ و ۷۰ دوران طلایی انجمن سینمای جوانان ایران بود. بحث اصلی انجمن همواره آموزش بوده است تا اعضا فیلمسازی را به درستی یاد بگیرند.

کفراش به موضوع جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران پرداخت و افزود: این جشنواره ابتدا جشنواره فیلم سینمای جوان نام داشت؛ جشنواره در زمان جنگ و در ایام بمب‌باران شهرها در موزه هنرهای معاصر برگزار شد؛ چند سال بعد به فرهنگسرای بهمن رفت و ۹ تا ۱۲ فروردین چندین سال متوالی جشنواره میزبان حدود ۸۰۰ فیلمساز جوان از شهرستان‌های سراسر کشور بود. در آن ایام جشنواره در سه بخش فیلم، فیلمنامه و عکس برگزار می‌شد که واقعاً یک کارگاه بود و بچه‌هایی که در جشنواره بودند حتماً آموزه‌های خوبی از جشنواره کسب می‌کردند.

او افزود: در گذشته جشنواره فیلم کوتاه تهران حتی برای یک فیلم یک دقیقه‌ای تمام عوامل فیلم را به جشنواره دعوت می‌کرد درحالی که این شرایط در سال‌هایی بیشتر معطوف به کارگردان‌‌ها شد.

وی در پایان درباره فضای کیفی جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران عنوان کرد: این رویداد همواره در تکامل آموزش انجمن سینمای جوانان ایران موثر بود و واقعاً تولیدات خوبی را رقم می‌‎زد که مهمانان بین‌المللی را شگفت‌زده می‌کرد.