وی افزود: وقتی فیلم اول و دومم را در این حوزه ساختم متوجه شدم که سینمای کودک نیاز به ساختاری منسجم از تولید تا اکران دارد که هنوز در سینمای ایران چنین ساختاری شکل نگرفته است. با وجود این شرایط در فیلم سوم هم سراغ همین سوژه رفتم با این نگاه که بتوانم سه‌گانه‌ای را درباره کودکان در کارنامه‌ام داشته باشم و بعد از آن شاید ژانر کاری‌ام را تغییر دهم. سینمای کودک را شخصاً یک سینمای پایه می‌دانم که فارغ از بحث شرایط فروش و اکران، باید در کنار سینمای کمدی و یا حتی فیلم‌های اجتماعی، این گونه از آثار هم مورد توجه قرار بگیرد.

ریگی در پاسخ به اینکه فیلم تازه‌اش برای کدام گروه مخاطبان است، بیان کرد: همواره تلاش کرده ام فیلمی که می‌سازم هم برای کودک باشد و هم درباره کودک. دوست دارم فیلمم به‌گونه‌ای باشد که هم بزرگسالان بتوانند به تماشای آن بنشینند و هم کودکان با آن ارتباط برقرار کنند.

این کارگردان ادامه داد: ۲ فیلمی که تا به امروز ساخته‌ام خوشبختانه با مخاطب کودک ارتباط خوبی برقرار کرد. اگر بخواهیم اینگونه فکر کنیم که فیلم کودک و نوجوان از پیش شکست‌خورده است باید این نکته را در نظر داشته باشیم که فیلم‌های کودک و نوجوان غیر از نمونه‌های شاخصی، چون «کلاه قرمزی و پسرخاله» معمولاً فروش بالایی در گیشه نداشته‌اند. با این حال در هر صورت باید تولیداتی در این ژانر داشته باشیم.

ریگی درباره دغدغه فیلمسازی در استان سیستان و بلوچستان هم گفت: هنوز نگاه واقع‌بینانه‌ای نسبت به این استان در سینما وجود ندارد و من با آثارم تلاش کرده‌ام که این نگاه را در سینما به‌وجود بیاورم. در فیلم‌هایم هم تلاش کردم فضای سیستان و بلوچستان را به تصویر درآورم و هم فضایی را فراهم کنم تا کودکان و نوجوانان بتوانند خودشان را بر پرده سینما ببینند و رویاپردازی را به آن‌ها بیاموزم؛ کودکان و نوجوانانی از سراسر ایران.

وی اظهار کرد: قراری که با خودم داشتم این بود که سه فیلم اولم در سینما هم درباره کودک و نوجوان باشد و هم در منطقه سیستان و بلوچستان، اما معلوم نیست فیلم چهارمم هم حتماً همین شرایط را داشته باشد. در همه فیلم‌های خودم هم تلاش کردم در کنار بازیگران حرفه‌ای و چهره، از بازیگران بومی سیستان و بلوچستان هم استفاده کنم.