اجرای این برنامه برعهده منصور ضابطیان بود که در ابتدای این برنامه گفت: «پیش از هرچیز، مراتب تسلیت برگزار کنندگان این برنامه را برای اتفاق هولناکی که در کرمان افتاد، اعلام می‌کنم. چنین اقداماتی از سوی هر دسته، گروه و ایدئولوژی محکوم است. امیدوارم دیگر شاهد چنین اتفاقاتی نباشیم.»
مهدی آشنا، رییس هیئت مدیره انجمن عکاسان تئاتر ایران نیز در ادامه این مراسم گفت: «این رویداد هنری اتفاق نمی‌افتاد، اگر محبت دوستان در خانه هنرمندان، خانه تئاتر، پیشکسوتان و دیگرانی که ما را در برگزاری هرچه بهتر این مراسم کمک کرده‌اند، نبود. به ایستگاه پایانی این مراسم رسیدیم ولی این پایان ماجرا نیست. ما قطعا هر سال این مراسم را برگزار می‌کنیم.»
او در ادامه بیانیه هیدت مدیره انجمن صنفی عکاسان تئاتر ایران را خواند.
در ادامه، رضا قاضیانی، نایب رییس انجمن صنفی عکاسان تئاتر ایران نیز گفت: «جشنی به این وسعت نمی‌توانست اتفاق بیفتد، مگر با حمایت حامیانی که امروز در کنارمان حضور دارند. لازم است بگویم که این برنامه بدون هیچ‌گونه حمایت از نهاد و ارگانی برگزار شده است. در واقع جا دارد اینجا از مهدی بابایی تشکر کنم که شبانه به داد ما رسید و موجب آشنایی ما با حامی مالی این رویداد شد. از خانم نرگس جانی که به عنوان حامی در کنار این رویداد بودند، تشکر می‌کنم.»
در ادامه مراسم، به یاد بابک برزویه و محمدرضا مسگری که از عکاسان تئاتر بودند و امروز در قید حیات نیستند، کلیپی پخش شد.
بهرنگ معتمدی نیز در بخش بعدی این مراسم به نواختن دو قطعه موسیقایی با ساز ویولن‌سل پرداخت.
حمید جبلی، از اعضای هیئت داوران این رویداد که منتخبی از عکس‌های شخصی‌اش از نمایش‌های گروه تئاتر «بازی» به سرپرستی آتیلا پسیانی را تحت عنوان نمایشگاه «دیدار» در کنار این برنامه به نمایش گذاشته است، در بخش بعدی این مراسم گفت: «این رویداد را با یاد آتیلا شروع کردیم. متاسفانه اکنون نیز با دیدن عکس‌های مجموعه دیدار و بازیگران از دست رفته، بیشتر دلمان می‌سوزد تا اینکه ذوق کنیم. خانم جمیله شیخی، احمد آقالو و حسین محب‌اهری از جمله افرادی هستند که در عکس‌ها بودند ولی اکنون در بین ما نیستند. همچنین این مراسم را در روزی برگزار می‌کنیم که بخشی از هم‌میهنانمان را در کرمان از دست داده‌ایم. ما با مرگ در حال زندگی هستیم. در همین مدت یک هفته‌ای که این اتفاقات رخ داد، آقای صمدیان، استاد بسیاری از ما، برادر خود را از دست داد. از این تریبون استفاده می‌کنم و به ایشان تسلیت می‌گویم.»
او افزود: «گروه تئاتر بازی حدود اوایل سال ۶۰ کار خود را شروع کرد. آن زمان عکاسی تئاتر مقداری جدی‌تر از الان بود. یعنی هر گروهی یک عکاس داشت و افراد دیگری برای عکاسی از نمایش‌های آن گروه نمی‌رفتند. همچنین شب اجرای عکاسان هم وجود نداشت. من چون از سال ۵۸ و با نمایش «مَثل‌آباد» رضا ژیان با آتیلا کار کرده بودم، به عنوان عکاس وارد گروه تئاتر بازی شدم. جالب است به شما بگویم که تنها انجمنی که من در آن عضو هستم، فقط همین‌جا یعنی انجمن صنفی عکاسان تئاتر ایران است. من عضو انجمن بازیگران، کارگردانان و به طور کل خانه سینما نیستم.»
این عکاس تئاتر در پایان صحبت‌هایش گفت: «لازم است درباره دوستانی که قرار است از آنها تقدیر شود یا اصلا اسم آنها نمی‌آید، موضوعی را توضیح دهم. اگر ما داور ورزشی باشیم، در رشته‌های مختلف، معیار مشخصی وجود دارد که بر مبنای آن می‌توان گفت چه کسی به نسبت دیگران بهتر عمل کرده است. اما در کار هنری این معیار وجود ندارد؛ چون سلیقه بوده و دلی جلو می‌رود. بنابراین شاید با تغییر ترکیب داوران، نتیجه تغییر کند. شاید یک عکس در جشنواره‌ای برگزیده شود، اما در رویداد دیگر کاملا نادیده گرفته شود. پس اگر در لیست برگزیدگان هستیم یا نیستیم، فکر نکنیم بد یا خوبیم؛ مهم این است که پرتلاش باشیم. به قول بابک برزویه، صدای شاترمان هیچوقت نخوابد. امیدوارم خوب و خوش باشید.«
در ادامه این برنامه، از بابک حقی و سهیل حسینی که به برپایی نمایشگاه عکس «دیدار» کمک کرده‌اند، تقدیر به عمل آمد.
بابک حقی در توضیح برای فعالیتی که در نمایشگاه «دیدار» انجام داده است، گفت: «زمانی که عکس‌های آقای جبلی به دست ما رسید؛ یکی از نکاتی که بسیار توجه ما را به خود جلب کرد، توجه ایشان به چهره‌ها و میمیک‌ها و زبان بدن بازیگران بود. وقتی این موضوع را با خودشان مطرح کردم، اصلا تعجبی نکرد و گفت که من تئاتری بودم و باید به این موضوعات دقت می‌کردم. نمایشگاه ما نیز بر همین مبنا کیوریت شده است.»
در ادامه مراسم به پاس یک عمر فعالیت هنری، تندیسی از کارهای استاد ناصر شاکری به حمید جبلی اهدا شد.
رضا کیانیان نیز در بخش دیگری از این مراسم گفت: «تاسف و غم عمیقم را نسبت به اتفاقات رخ داده را اعلام می‌کنم و امیدوارم روزی برسد که آدم آدم را نکشد. آقای جبلی همیشه پیشکسوت من بود؛ در صورتی که سن او از من کمتر است. در واقع وقتی وارد سینما شدم، او سوپر استار سینما بود. وقتی دوربین دست گرفتم، سال‌ها عکاسی می‌کرد. در نتیجه باید بگویم او همیشه پیشکسوتم بوده و در قلبم جا دارد. زمانی بود که حمید از خانه‌اش بیرون نمی‌آمد، وقتی می‌شنیدم قلبم می‌گرفت اما اکنون که او را روی صحنه می‌بینم، بسیار خوشحالم.»
در ادامه این مراسم، ویدیویی از کارهای یاسر خاسب نیز پخش شد. او در توضیح این کلیپ گفت: «این کار ترکیب یک کار مشترک بین ما و هنرمندان کانادایی است. کار ۱۳ دقیقه بوده و در قالب ویدیو آرت آماده شده است. در واقع کاری که امروز دیدید، چند دقیقه از آن اثر اصلی بود.»
ابراهیم حسینی، دبیر اولین دوره شب عکس تئاتر نیز در بخش دیگری از این مراسم گفت: «اذهنیت شب عکس تئاتر که می‌خواست به عینیت تبدیل شود و شد، فاصله‌اش چیزی جز کار و تلاش و صداقت و بردباری نبود. من به نمایندگی از یک تیم اجرایی۱۵، ۱۶ نفره اینجا هستم که سه ماه خیلی عاشقانه و بدون هیچ دستمزدی کار کرده‌اند. این بچه‌ها همیشه در برنامه‌ها فراموش می‌شوند ولی من از شما اجازه می‌گیرم و از همگی آنها دعوت می‌کنم که اکنون روی صحنه بیایند تا شما تشویق‌شان کنید و خستگی از تن‌شان در بیاید.»
او افزود: «ما در این رویداد، ۴ کارگاه و یک افتتاحیه خیلی پر و پیمان داشتیم. از آقای جبلی بسیار ممنونم که عکس‌های خود را به گنجینه انجمن اهدا کرده‌اند. از آقای صمدیان خیلی ممنونم. از آقای کلاری و هادی نوید عزیز تشکر می‌کنم که دوستانه در کنار ما بودند و با حضورشان به ما امید بخشیدند.»
منصور ضابطیان در ادامه این برنامه گفت: «برای این رویداد، ۹۵۵ اثر از ۹۵ عکاس به دبیرخانه ارسال و ۵۹ عکس از ۴۳ عکاس انتخاب شد.»
سیف‌الله صمدیان هم خطاب به شرکت کنندگان در این نمایشگاه گفت: «اگر فکر می‌کنید که اسم‌تان در برگزیدگان نباشد، باختید، برای این است که شما مسیر را اشتباه آمدید و مسابقه را اشتباهی ثبت‌نام کردید. کار هنر تنها کاری است که اگر در لحظه خلق اثر، از آن ارضای شخصی و لذت درونی شده بردید، اولین جایزه به جیب‌تان می‌رود. ولی اگر نبردید، تا آخر عمر، گدای جایزه هستید. به صورتی که حتی اگر طرف اسکار ببرد، فکر می‌کند نکند اگر به مریخ برود، یک اسکار دیگر می‌گیرد.»
او افزود: «البته جایزه گرفتن خوشحالی دارد و به طور کل چه کسی از جایزه بدش می‌آید؟ اما اینکه ما به قصد جایزه عکس بگیریم و کارهای دیگر کنیم، مطمئن باشید نه به هنر اضافه می‌کنید و نه هیچ چیز دیگر. قطعا دیوارهای آن ستون می‌ریزد. هرچه عکس درونی‌تر و خود بوده‌تر گرفته شود، نتایج زیباتر و ماندگارتری خواهد داشت.»
در ادامه این برنامه، حمید جبلی، سیف‌الله صمدیان، سیامک زمردی مطلق (تعدادی از داوران این رویداد)، ستاره اسکندری، محمد ژیان، رضا کیانیان، شمس لنگرودی و کاوه آفاق، برای اهدای جوایز این برنامه روی صحنه رفتند.
منصور ضابطیان در بخشی از این برنامه از شمس لنگرودی خواست تا اگر امکانش را دارد، پیش از اعلام برگزیدگان، شعری برای حاضرین قرائت کند.
شمس لنگرودی که با دستی شکسته در مراسم حاضر شده بود، در ادامه گفت: «شعری درباره دست شکسته ندارم اما درباره دل شکسته دارم. به هر ترتیب اکثر آثارم را حفظ نیستم اما شعری را برایتان می‌خوانم. «سپیده‌دمان، دلم به بوی تو آغشته است، کلمات سرگردان بر می‌خیزند و خواب‌آلوده دهان مرا می‌جویند تا از تو سخن بگویم، کجای جهان رفته‌ای؟ نشان قدم‌هایت، چون دان پرندگان، همه سویی ریخته است، باز نمی‌گردی، می‌دانم و شعر، چون گنجشک بخارآلودی، بر بام زمستانی، به پاره یخی بدل خواهد شد»
در ادامه برگزیدگان این رویداد معرفی شده‌اند.
فاطمه حسن پور، مریم قهرمانی‌زاده، فرهاد جاوید سه نفری بودند که با حمایت تصویر سال از آنها تقدیر شد.
مریم ملک مختار و نیلوفر جوانشیر نیز دو عکاسی بودند که توسط انجمن صنفی عکاسان تئاتر ایران از آنها تقدیر شد.
همچنین بر مبنای انتخاب هیئت داوران این رویداد، سه نفر برگزیده به این صورت معرفی شده‌اند: عماد دولتی(نفر سوم)، مهدیا مصباحی(نفر دوم) و آرزو کیانی(نفر اول).
جایزه ویژه هیئت داوران این دوره نیز به مریم رحمانی رسید.
