سینمایی نیوز- از همان روزهایی ابتدایی شیوع کرونا قسمتی حیرت انگیز از فیلم ابن سینا ساخته کامیل یامانازوف در شبکه های اجتماعی دست به دست می شود که نعل به نعل می توان آن را برای امروز مشابه سازی کرد. فیلمی ساخته شده در سال ۱۹۵۷ که به نظرنزدیکترین تصویر سینما به بیماری کروناست. ژانری که سینمای آمریکابه غیرازابن سینای محصول شوروی ! با فاصله در ساخت آن پیش رو است. از گردباد گرفته تا شیوع ساخته استیون سودربرگ و در این میان سهم سینمای ایران در گونه سینمای فاجعه بسیار اندک است.
به گمان ام مهم ترین دلیل ساخته نشدن فیلم های موسوم به گونه فاجعه در ایران فقدان امکانات سخت افزاری و سرمایه است. این گونه فیلم ها به شدت به پروداکشن حساب شده و جلوه های ویژه نیاز دارند و به نظر در تمام این سال ها برنامه و دورنمای جدی برای ساخت آن ها وجود نداشته و اساسا مسئله فیلم ساز ایرانی نبوده است . فیلم هایی که گاه به قدری واقعی هستند که تصور می شود در حقیقت یک برنامه ریزی و زمینه چینی سیستماتیک برای جنگ های مدرن قرن بیست و یکمی است .در این میان البته سینمای ایران چند تجربه نصفه و نیمه دارد که حاصل یک نگاه شاعرانه به اتفاقاتی است که در یک گستره جغرافیایی محدود رخ می دهد و عموما هم به بلایای طبیعی یا اثرات ویرانگر جنگ می پردازد. آثاری مانند وصل نیکان و اوینار که به بمباران های شیمیایی می پردازند و شاید تنها بتوان فیلم روزی که هوا ایستاد اثر نادر ابراهیمی فقید را نزدیک به گونه ای دانست که یک فاجعه در سطح گسترده و واکنش های دو سویه مردم و حاکمیت را در آن به تصویر می کشد. فیلمی که اتفاقا بی شباهت به تصویری که ما این روزها از پیرامونمان داریم نیست. تفاوت همین تولیدات اندک سینمای ایران و سینمای غرب علاوه بر شرایط تولیدی در زاویه دید و روایت داستانی هم هست. کنش فردی با رنگ و بویی شاعرانه در مقابل کنش های جمعی عمدتا هالیوودی که به دنبال حل یک بحران جهانی است و از دل آن قهرمانی بیرون می آید که می تواند بشر را از یک بلای همه گیر نجات دهد. قهرمان گمشده ای که در تمام این سال ها در تولیدات داخلی وجود ندارد.
جایی در مینی سریال چرنوبیل به عنوان یکی از آخرین و شاخص ترین آثار این گونه و زمانی که در جلسه کمیته بحران شهر بحث استفاده از تجهیزات بلوک غرب مطرح می شود ، اعضای تصمیم گیرنده با آن مخالفت می کنند غافل از این که داستانشان۳۳ سال بعد توسط همان ها ساخته خواهد شد و از همین حالا هم می شود حدس زد در یکی دو سال آینده فیلم های مهمی درباره کرونا در سینمای جهان ساخته خواهد شد و احتمالا باز هم سهم سینمای ما اندک خواهد بود. سینمایی که باید راوی مهربانی مردمی باشد که روزهای سختی با کرونا جنگیدند!
